De wekker opende de gordijnen en liet de zon op het matje vallen. Het licht voelde zich daardoor zo genegeerd, dat het weigerde te reageren op wat er op straat gebeurde. Doordat de dagen de maaltijden opvolgde, bleef er voldoende tijd over om anderen te vragen zich er niet tegen te verzetten. Niet lang daarna was het even laat als daarvoor, hetgeen de kansen direct beperkte. Alles was weer mogelijk en bleef stil liggen.
Het begin was zoals bedoeld en de aandacht die er werd verkocht was ondanks de lage prijs niet te betalen. Wel met een historie, al zouden lampen daardoor de duisternis verstoppen tot aan de volgende reis. Gelukkig was het perron er op bedacht dat de regen die dag zou schijnen; na zoveel gesprekken raakte de geschiedenis bijna op. De gordijnen braken en vielen jammerend op de grond. Waarom niemand zich daar iets van herinnerde wisten ze nog, al was hetgeen ze wisten niet meer dan de boterham die verantwoordelijk was voor het ontwerp. Ruzie wilde ze niet minder en de lengte moest eraf.
Er werd altijd gedacht dat dit maar zelden voorkwam. Echter, de boeken die de lampen doofden, presenteerde de bijbehorende intenties tot aan gemalen pindakaas. Mooier kon het niet, veel wel. Het was nog maar een paar dagen geleden dat het er toe deed, al heeft het nooit iets willen weten van wat er toen verdween. Niets kon meer veranderen doordat alles anders bleek te zijn zoals verwacht. De gezamenlijke glimlach maakte het compleet. En zonder de wenkbrauwen er bij te betrekken, werd daarmee alles zo duidelijk als nooit begrepen …
Opdracht: Absurdisme