Michael keek hoe Simon het flesje bier tegen zijn lippen zette en het gerstenat rijkelijk zijn slokdarm in liet vloeien; hij vroeg zich af of de batrachotoxine die hij had toegevoegd te proeven zou zijn. Simon veegde zijn lippen met de palm van zijn linkerhand af terwijl hij met zijn rechterhand het flesje bier terug op tafel zette. Michael wist dat Simon slechts een tiental seconden verwijderd was van een total neuro-system break down en dat zijn einde snel zou volgen.
Michael was nieuwsgierig hoe dat er uit zou zien; het enige dat Liz hem had verteld, was dat het gif het zenuwstelsel van Simon zou lamleggen en dat al zijn interne organen er mee zouden ophouden. Dus ook zijn hersenen en zijn hart. Maar of Michael eerst nog een allerlaatste stuiptrekking te zien zou krijgen, kon ze niet voorspellen. Hij hoopte dat Simon gewoon, zonder ook nog maar één letter uit te spreken, op zou houden te bestaan.
Nog een paar seconden en Liz zou veilig zijn. Michael zag hoe de huid van Simon’s voorhoofd subtiel op en neer begon te bewegen; alsof er een klein wormpje onder zijn huid aan een wandeling begonnen was. Simon’s linkeroog trilde in een regelmatig ritme en zijn mond zakte open. Simon had al zijn bewegingen gestaakt en staarde seconden lang voor zich uit. Toen boog zijn hoofd aarzelend naar voren om vervolgens in een vrije val op de tafel te klappen.
Michael nam nog een laatste hap van zijn pasta, veegde zijn mond af met zijn servet, schoof de stoel van de tafel en stond op. Hij pakte het flesje bier dat Simon seconden daarvoor op tafel had gezet, liep ermee naar het aanrecht en goot het restant in de spoelbak.
‘Ik neem aan dat jij geen koffie meer hoeft?’
Opdracht: Vertragen