Michael bewoog nauwelijks, zijn blik strak gericht op het huis dat grotendeels onder een dik pak sneeuw verstopt lag. Het zag er zo anders uit, zo stil en verlaten. De geluiden die hij zich herinnerde toen hij hier eerder met Liz was, leken door de sneeuw bedolven. De roep van een bosuil, het geritsel van de bladeren of het zuchten van de wind… Alsof ze nooit hadden geklonken.
Wat hij zag was net zo mooi als verontrustend. Het hek dat het huis scheidde van de omringende bomen was bedekt met een dik pak sneeuw, bijna perfect aangebracht door een schilder die zijn meesterwerk nauwkeurig had voorbereid. Michael hield van vers gevallen sneeuw, van het knisperende geluid dat hij hoorde en voelde als hij er als eerste overheen liep. Hij hield van de rust die de winterse stilte bood, maar deze keer was het anders. Het had al twee dagen niet meer gesneeuwd en wat hij voor zich zag klopte niet met wat hij had verwacht. Als Liz hier was, klopte het beeld gewoon niet. Geen rook uit de schoorsteen, geen vrijgemaakt pad, niets…
Koortsachtig zocht Michael naar een verklaring en liep terug in de hoop onderweg te vinden wat hij wellicht eerder had gemist. Ondanks de vrieskou voelde Michael het zweet over zijn rug gutsen. Als dit inderdaad het huis was waar hij Liz twee jaar eerder had ontmoet, waar was ze dan? Hij vond geen gemiste afslag of pad, dit was wel degelijk het huis waar Liz op hem zou wachten. Michael pakte zijn mobiel en zag wat hij al vreesde. Geen bereik. Hij liep terug naar het huis, maar durfde niet verder te lopen dan waar hij net ook had gestaan, aan het begin van het hek, daar waar het pad hem de voetstappen van Liz had moeten laten zien…
Opdracht: landschapsbeschrijving