Michael zit op de grond en staart naar de inhoud van de drie verhuisdozen waarvan hij niet meer wist dat hij ze had.
‘Hoeveel zouden die spullen bij elkaar gekost hebben, denk je? vraagt Michael terwijl hij naar de opgestapelde nieuwkomers wijst.
Liz laat de rol tape waar ze mee bezig was even voor wat hij is en kijkt Michael vragend aan:
‘Wat dat daar allemaal gekost heeft? Geen idee. Waarom wil je dat weten? Overweeg je ze terug te brengen naar de winkels waar je die spullen destijds gekocht hebt?’
‘Als dat werkelijk een optie zou zijn, had ik je die vraag natuurlijk nooit kunnen stellen, lief.’ antwoord Michael terwijl hij een zwart apparaatje met de afmeting van een pakje sigaretten onderzoekt:
‘Dat ik niet weet wat dit is, is al gênant genoeg, dat ik er ook nog eens drie van heb, is eigenlijk te gek voor woorden. Freud zou hier ongetwijfeld een voorbeeld van zijn kleine pikkies theorie in zien.’
Liz heeft nu al haar aandacht op Michael gericht:
‘Op de kleine pikkies theorie kom ik natuurlijk nog wel terug, maar leg me nu alsjeblieft even uit waarom je die vraag dan nooit had kunnen stellen.’
Michael kijkt haar glimlachend aan:
‘Korte versie? Als ik had kunnen terugbrengen wat ik ooit heb gekocht, was dit huis nu niet van mij. En als dit huis niet van mij was, zou ik er ook geen verhuisdozen terug kunnen vinden met spullen die ik nooit heb gehad. Dus had ik daar ook nooit een vraag over kunnen stellen.’
Even lijkt het alsof Liz hier op wil reageren, maar ze doet dat niet.
‘Het fijne van hoe jij denkt, is dat ik in dat geval hier nu niet op in hoef te gaan. We hebben het hier tenslotte nooit over gehad.’
Opdracht: show, don’t tell