Ondanks hun totaal verschillende karakters zijn Michael en Max al jaren met elkaar bevriend. Terwijl Michael het liefst zo veilig en verantwoord mogelijk leeft, grijpt Max elke gelegenheid aan om algemeen veronderstelde grenzen te verleggen. Ondanks dat Michael default nerveus wordt van de keuzes die Max maakt, schuift ook hij zo nu en dan een paar centimeter op binnen de lijnen van zijn eigen veiligheid. Zo kocht Michael twee dagen geleden zelfs een Apple watch voor zichzelf…
Zwijgend keek Michael naar zijn nieuwe horloge. Niet dat hij wilde weten hoe laat het was, maar omdat hij zijn Apple watch nog een keertje wilde zien. Na veel wikken en wegen had hij eergisteren de knoop doorgehakt en het horloge gekocht. Hij was benieuwd naar de reactie van Max als hij hem zijn aanwinst zou laten zien.
Michael keek naar het huis waar Max een kamer had gehuurd. Hij had zijn Volkswagen Passat aan de overkant van de weg geparkeerd maar twijfelde of hij hem daar kon laten staan. Michael had die zaterdag gereserveerd om Max te helpen met inpakken maar was er niet zeker van of het bij inpakken zou blijven. Als er ook nog dingen naar de stort moesten worden gebracht, dan was de overkant van de straat niet de beste plek om te parkeren.
‘Eerst maar eens inpakken, als het nodig is verplaats ik hem straks wel’. Michael stapte uit, sloot de auto af, stak de straat over en liep naar de voordeur van het witte huis waar Max sinds drie maanden verbleef. Hij drukte op de bel, deed een stap naar achteren en rekte zijn rechterarm zover uit dat zijn horloge zichtbaar werd.
Max opende de deur, knikte naar zijn vriend en deed een stap opzij om hem binnen te laten.
‘Twee trappen op, de keuken voorbij en dan de eerste deur rechts.’
‘Was je ook van plan om je spullen op te slaan vandaag? Gezien de twee trappen zou extra hulp in dat geval erg fijn zijn.’
‘Nee, vandaag niet.’ Max keek Michael aan, wachtte even en wees naar de trap. ‘Boven staat koffie; als je zin hebt in een gevulde koek, dan heb ik die boven ook.’
Bovengekomen stapte Michael de kamer van Max binnen, liep naar het midden en nam vanuit die positie de ruimte zorgvuldig in zich op.
‘Ik zie maar zes dozen, heb je er nog meer?’
‘Nee, ik heb alleen die zes.’
‘Verwacht jij dat zes dozen genoeg zijn om al jouw spullen in te kunnen pakken?’
‘Niet al mijn spullen. Alleen de spullen die echt belangrijk voor mij zijn. De rest kan weg. Waarschijnlijk heb ik er niet eens zes nodig, het merendeel van wat ik de afgelopen jaren heb gekocht is pijnlijk nutteloos gebleken. Het is tijd om dat onder ogen te zien. Mooi horloge trouwens. Koffie?’
Opdracht: vertellen en vertonen